Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Op weg naar de rand van de wereld

Eric Herni 02 september 2014 Boekverkoper
Net als het eerste deel van De Eerste Wet, De macht van het zwaard, is ook het vervolg, De weg van de angst, een regelrechte aanrader te noemen die op een aantal vlakken het debuut van Joe Abercrombie zelfs weet te overtreffen. In veel opzichten was het eerste deel een zeer uitvoerige introductie, waarin de belangrijkste personages werden neergezet en uitgediept. Maar in De weg van de angst komt het verhaal pas écht op gang en worden er een aantal boeiende verhaallijnen voorgeschoteld. Centraal staat de reis van Bayaz, de Eerste van Magiërs, naar het eiland Shabulyan aan de rand van de wereld. Daar is in vroegere tijden een machtig wapen verstopt dat Bayaz nodig denkt te hebben om de Unie te redden van een duivelse dreiging uit het Zuiden. Op die levensgevaarlijke queeste krijgt hij gezelschap van zijn leerling Malacus Quai, kapitein Jezal den Luthar, navigator Broeder Langvoet, de vrouwelijke krijger Ferro Maljinn uit de steenwoestijn van Kanta en Logen Negenvinger, de meest gevreesde krijger uit het Noorden. Terwijl Bayaz en zijn reisgezelschap hun leven wagen tijdens hun barre tocht is de oorlog van de Unie tegen het leger van Bethod, de zelfuitgeroepen leider van het Noorden, in volle hevigheid losgebarsten. Waarbij de oude – en door hem doodgewaande – vrienden van Logen Negenvinger net als hun voormalige aanvoerder de kant van de Unie hebben gekozen. Zij bevinden zich echter midden in de aanvalslinie en moeten hun stinkende best doen om niet onder de voet te worden gelopen door het leger van Bethod. Inmiddels heeft de keizer van Gurkhul zijn zinnen gezet op de verovering van Dagoska, een afgelegen fort aan de uiterste rand van de Unie. De kreupele Inquisiteur Sand dan Glokta is daar naartoe gezonden met als opdracht de mysterieuze verdwijning van de plaatselijke leider van de inquisitie te onderzoeken en er tevens voor te zorgen dat Dagoska in handen van de Unie blijft.

Aan actie geen gebrek in De weg van het angst dat tevens met een enorme vaart is geschreven. Het verhaal blijft doorlopend heen en weer schakelen tussen de verschillende personages en helemaal nergens krijg je als lezer de kans om je aandacht te laten verslappen. Net als de strijders aan het front, de verdedigers van Dagoska en de groep rondom Bayaz moet je verder, heb je geen keuze en is stoppen of afhaken totaal geen optie. Het reisgezelschap ondergaat onderweg een aantal belangrijke veranderingen. Vertrokken als een groep dat als los zand aan elkaar hing, met enorme tegenstellingen tussen de verschillende personen, ontdekken ze al snel dat ze elkaar enorm hard nodig hebben om de reis te overleven. Vooral de arrogante Jezal dan Luthar leert veel over zichzelf. Opgevoed met een gouden lepel en met het idee dat hij beter is dan de rest, komt hij er achter dat hij feitelijk weinig tot niets voorstelt in de strijd op leven en dood. Aan het begin van de reis voelt hij zich ver verheven boven Logen Negenvinger, die niet meer is dan een simpele barbaar. Maar gaandeweg moet hij zijn mening bijstellen en op alle vlakken in de vechtjas uit het Noorden zijn meerdere erkennen. Jezal is lang niet de enige die aan veranderingen onderhevig is, want ook de uiterst cynische Glokta blijkt bij de verdediging van Dagoska in staat te zijn om zichzelf te verbazen.

Ook andere personages worden door Joe Abercrombie op meesterlijke wijze verder uitgediept. Je voelt mee met de schuldgevoelens van Bayaz, de haat van Maljinn en de twijfels van Hondsman, de verkenner uit het Noorden die een aantal van zijn beste vrienden ziet sneuvelen in de strijd tegen de vijand. Het uitdiepen van karakters, sterke dialogen en het neerzetten van een zeer overtuigende wereld zijn de allesbepalende eigenschappen van het fantasygenre. En de beste schrijvers kunnen daarbij ook nog eens leunen op hun doorgaans ongeëvenaarde manier van vertellen. In veel gevallen is het taalgebruik zo mooi, zo vloeiend en zo beeldend dat het geen wonder is dat fantasyverhalen voor steeds meer mensen een werkelijk magische aantrekkingskracht bezitten. En Joe Abercrombie heeft met De macht van het zwaard en De weg van de angst bewezen tot de beste van zijn soort te behoren.

‘Bibliotheek?’ hoorde Jezal Ferro vragen, kennelijk niet vertrouwd met die term.
‘Voor boeken,’ hoorde hij Logen zeggen.
‘Boeken,’ snoof ze. ‘Tijdverspilling.‘

Op naar deel drie.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Eric Herni